Μία ζήλια γλυκιά για τούτο το άρθρο, κείμενο για την ΛΗΜΝΟ, από το Αθηνολόγιο.
Οι μάγισσες του Goya και η μαγεία της Λημνιακής Νύχτας .Η δική μου χθόνια ανάμνηση Λήμνος, το νησί της φωτιάς και των Καβείρων τι σημαίνει αυτό;
Ενέργεια που ξεσπαθώνει σε κυκλώνει και αιωρείται νοητά οπότε είτε θα φύγεις τρέχοντας γιατί δεν θα μπορείς να διαχειριστείς την ενέργεια ή σαν μαγνήτης το νησί θα σε καλέσει να γίνεις μόσχευμα του και να κάνουν διφωνία οι σφυγμοί σας . Για μένα η Λήμνος ήταν κάλεσμα, συνειρμοί μέσα από κάθε εικόνα και υπερβατικές σκέψεις. Δεν μου αρέσουν τα “φλύαρα” τοπία μου αρέσουν τα αφαιρετικά, καθαρά τοπία που μεμονωμένες εικόνες στέκουν σαν μονόλιθοι. Αυτή είναι η Λήμνος! “Μα η Λήμνος δεν έχει πράσινο! ” λένε κάποιοι, “πρώτον δεν ισχύει, δεύτερον μην το λέτε σε εμένα αυτό” λατρεύω το γυμνό τοπίο με κάνει να νοιώθω ασφαλής και στην δική μου γύμνια, με απελευθερώνει από τα δεσμά μου Όταν οδηγούσαμε στην Λήμνο και έβλεπα αυτήν την χρυσαφένια Λημνιακή γη του καλού οίνου, την ιαματική γη που βοήθησε τον Φιλοκτήτη να υγιάνει τις πληγές του, σκεφτόμουν τον αγαπημένο μου ζωγράφο, τον “χθόνιο” ημίθεο τον Goya. Πόσο θα εμπνεόταν από την Λήμνο, πόσες μάγισσες θα έβλεπε σε αυτά τα μεμονωμένα δέντρα, τα γεμάτα κοράκια και τα βράχια με τους γεωλογικούς σχηματισμούς που σε κάθε Πανσέληνο γίνονται γλυπτά φωτός . Η Νύχτα πέφτει στην Λήμνο και το σκοτάδι του Goya είναι στο μυαλό μου. Η νύχτα της Λήμνου είναι από άλλον κόσμο, δεν ανήκει στον κόσμο των ανθρώπων. Βγαίνω έξω από το κατάλυμα που γειτονεύει με αγρούς , είναι 3 το πρωί. Ο ουρανός τόσο ξάστερος σαν να φλέγεται, νοιώθω ότι μπορώ να αγγίξω το χυμένο γάλα της Ήρας. Στα Χορτάρια οι πυγολαμπίδες δημιουργούν μικρά ψυχοφώτα, σαν αερικά που γυρνοβολάνε να βρουν τους δικούς τους ένα ψυχοσάββατο. Το σκιάχτρο που την μέρα μοιάζει αστείο, την νύχτα μοιάζει τρομακτικό τοτέμ ,τρέμω ότι θα μου μιλήσει με μια πνιχτή ανατριχιαστική φωνή και θα πει το αληθινό όνομα μου και θα αναρωτηθώ πως το ξέρει. Μαζεύω ένα τεράστιο σκώρο, το ιερό μου έντομο και ξεμυτώ στην απαγορευμένη γη που ξεκινάει το βασίλειο των Καβείρων, οι ήχοι των νυχτερινών πλασμάτων είναι τρομακτική, όπως και οι ήχοι από τα κουδούνια των προβάτων. Οι μάγισσες του Goya δεν φεύγουν από το μυαλό μου, νοιώθω ότι θα ακούσω τα ξόρκια τους να λέγονται με αναγραμματισμούς. Κάτι έρπεται στο έδαφος κοντά στο σκιάχτρο. Τρέχω να μπω μέσα και κάπως έτσι σκέφτομαι ότι αγαπώ την Λήμνο για το άπειρο φως της και το μαγικό της σκοτάδι γιατί τελικά μου αρέσουν τα σκοτεινά παραμύθια.
Ένα κείμενο από το ΑΘΗΝΟΛΟΓΙΟ με την άδειά του για ότι πιο ωραίο έπεσε στα μάτια μου κι ένα μεγάλο ευχαριστώ.
πηγή . Αθηνολόγιο athenologio
