Ένα πακέτο τσιγάρα, ένας αναπτήρας και ένα τασάκι,
Μου θυμίζουν πως χρόνια έζησα σε τούτο το νησάκι .
Ο αγέρας έξω φυσάει δυνατά,
Τα δέντρα όλα είναι γυμνά,
Στις 14 Οκτωβρίου ……
Στο δωμάτιο μόνος είμαι και καπνίζω,
Ένα σκοπό καλοκαιρινό σφυρίζω.
Το ποτήρι δίπλα τώρα άδειο,
Το κορδόνι που κρατώ σάπιο,
Έξω η δύναμη του αέρα και του κρύου,
Και είναι 14 Όκτωβρίου……
Αναρωτιέμαι
Πες μου τι τους φταίει το νησί;
Γιατί το βρίζουν κάθε στιγμή ;
Όμορφα περνούν τα καλοκαίρια,
Ατενίζοντας θάλασσα κι αστέρια,
Το χειμώνα όμως να μείνει κανείς,
Στην Αθήνα θέλει να πάει ο καθείς.
Λήμνο μου, νησί μου αγαπημένο,
Από κυβερνήσεις κι όλους ξεχασμένο.
Μόνος στους άδειους δρόμους του χωριού μου περπατάω,
Τα τσιγάρα που μου εμείνανε μετράω,
Μετράω, ανάβω κι άλλο, προχωράω,
Κάτι που δεν γνωρίζω με γεμίζει,
Σαν ακούω τον αγέρα να σφυρίζει,
Ο άνεμος τα μαλλιά μου ανακατεύει,
Το φεγγάρι ωσάν θέλει να κατέβει,
Η γόησσα ερημιά με κυριεύει,
Μαζί να μείνω μου γυρεύει.
Λήμνο μου, νησί μου αγαπημένο,
Από κυβερνήσεις κι όλους ξεχασμένο.
Στο σπίτι γυρίζω και σφυρίζω,
Το άδειο ποτήρι μου γεμίζω,
Πόσο στη Λήμνο το πνεύμα ηρεμεί,
Το μυαλό, ήρεμο, λίγο να σκεφτεί.
Σε δυο μέρες πάλι τον τόπο μου αφήνω ,
Το ποτήρι τούτο για σένανε το πίνω.
Λήμνο μου λέω πάλι γεια σου,
Φεύγω με την ψυχή κοντά σου.
Αγωνία στρες, στην Αθήνα πάλι,
Όπως πάντα, πάντα το ίδιο χάλι ,
Χωρίς να φταίει της γνώσης η Πολιτεία,
Στην όμορφη Αθήνα ρίξανε την αιτία.
Λήμνο μου νησί μου αγαπημένο,
Από κυβερνήσεις κι όλους ξεχασμένο.
Δεν φταίει το ξέρω η Αθήνα ,
Μα της ψεύτικης ζωής η πείνα. Γράφτηκε 14 Οκτώβρη 1995 σε ένα τριήμερο ταξίδι.
