Έπεσε το νυχτερινό φόρεμα της οπτασίας που έχω στο ασυνείδητο μου, έμεινε γυμνή η ζωή, στους άδειους δρόμους της νεκρής πολιτείας που ονομάζεται Αθήνα. Στο ράδιο να παίζει ένα μπλουζ από τα μπαρ της Νέας Ορλεάνης που με συντροφεύει στην παράνομη βόλτα κατά των κυβερνώντων. Λες και μια βόλτα με το αμάξι είναι έγκλημα, να σουλατσάρεις μόνος στην μονάχη και αδειανή από ζωή πόλη;
Μια στάση σε ένα περίπτερο που φαντάζει φάρος σε μια πορεία που έσφυζε από ζωή πριν την απαγόρευση. Χαρμολύπη μου γεννά η βόλτα τούτη.
Χαρά ίσως γιατί μια ολάκερη πόλη δική μου, παρασκευή βράδυ, Απρίλη μήνα. Μα λύπη που δεν βλέπω ανθρώπους να πηγαίνουν να διασκεδάσουν , να ξεσκάσουν , να νιώσουν τα απλά, που δεν έδιναν σημασία, που είχαν ως δεδομένα.
Στη διαδρομή μου πέρναγε που και που από το μυαλό η εικόνα της μποτιλιαρισμένης Αθήνας Παρασκευή βράδυ, λίγο πριν την αρχή της διασκέδασης. Λίγο πρίν αρχίσει το μπαρ να βγάζει ποτά για να ξεσκάσει ο κόσμος μετά από το τέλος κοπιαστικής εβδομάδος
Στην πορεία προς τη επιστροφή τριβελίζουν στο μυαλό διάφορες συνήθειες που άλλοτε ήταν συνηθισμένα και απλά. Τώρα όμως παράνομος κατά το νόμο να διασχίζω την άνοδο της Συγγρού πηγαίνοντας για σπίτι. Μια διαφορετική βόλτα, μια διαφορετική νύχτα, ένα διαφορετικό βράδυ, μια διαφορετική καλλιτεχνική άποψη.
Σκέφτηκα πως η αντίδραση σε διάφορα στέκια δείχνει ακόμα πως υπάρχει ελπίδα για να μην χαθεί η ανθρώπινη επαφή. Πριν γίνουμε εθελοντές φυλακισμένοι πίσω από την ψεύτικη πραγματικότητα του υπολογιστή η του κινητού.
Έκανα δεξιά και άρπαξα το τετράδιο να γράψω σκέψεις και αισθήματα. Μερικές σταγόνες στο παρ μπριζ του αμαξιού με κάνουν να νομίζω πως είναι πίνακας ζωγραφικής. Κάθε σταγόνα νομίζω πως είναι μια ψυχή που αποζητά την προσοχή μου, που ψάχνει να βρεί μια παρέα να βγάλει τα εσώψυχά της. Να σιγοτραγουδήσουμε μια μπαλάντα ανοιξιάτικης χαράς που μιλάει για ζωή και χαρά , για έρωτα για ομορφιά.
Καθώς γράφω τις σκέψεις μου κι αφήνομαι στην στιγμή σηκώνω το κεφάλι μου και στην γωνία ένα ζευγαράκι φιλιέται παθιασμένα και με γεμίζει ελπίδα. Ελπίδα πως ο έρωτας δεν φυλακίζετε, δεν μπορεί να χαθεί, δεν σβήνει η δίψα για ζωή. Θέλω να παίξω με την φωτιά πριν με κάψει. Θέλω να παίξω με τη θάλασσα πριν αγριέψει. Θέλω να νιώσω ζωντανός πρίν με κηρύξουν νεκρό. Θέλω να ακούσω νέους να φωνάζουν και να γελάνε δυνατά, θέλω να δω κι άλλους να σπάνε την αυτοτιμωρία της ηλεκτρονικής φυλακής.
Να γδύσω τα αισθήματα της νυχτιάς που αγκομαχάει μόνη από την έλλειψη ζωής, μιας ζωής που κλέψανε ειδικοί. Που κλέψανε για το καλό μας δήθεν την χαρά της επιλογής. Που έσπειραν το δηλητήριο του φόβου του θανάτου μα έχουν ήδη φέρει το θάνατο της ζωής και της ανθρώπινης επαφής.
Σαν στο ταξίδι της ζωής ζεις με τόσα απαγορεύετε τότε τι είσαι εκτός από φυλακισμένος; Αν βγείς στους δρόμους είσαι παράνομος κι ας μην ενοχλήσεις κανέναν. Το ζευγαράκι αν πέρναγε ένας μπάτσος που δεν έχει ενδοιασμούς ανθρώπινης ανάγκης θα έβαζε πρόστιμο ένα μισθό που ίσως να μην είχαν. Ένα φιλί να πληρώσεις ένα μήνα εργασία αν φυσικά εργάζεσαι; Δεν βλέπω καμία λογική. Όπως δεν βλέπω λογική το ουρλιαχτό των φτωχών καταπιεσμένων υπηκόων του κράτους αυτού, που σου λέει όλα για το καλό σου. Για ποιο καλό μας.
Το καλό είναι να είμαστε ζωντανοί μα ταυτόχρονα νεκροί; Τι μας επιτρέπουν να έχουμε εκτός από ατομική ευθύνη;
Κλείνω το τετράδιο βάζω σκληρό ροκ , αφήνω τα λάστιχα που ουρλιάζουν σαν απεγνωσμένες ψυχές και βολίδα να τρέξω μακριά να δω την θετική πλευρά.
Μια Αθήνα με όλους τους δρόμους δικούς μου. Μια Συγγρού άδεια πριν γυρίσω στο γιατάκι μου να γράψω καθαρά τις σκέψεις μου.
Μην κοιτάτε βράδια, το απαγόρευσαν, μα εγώ λέω απαγορεύετε το απαγορεύετε.
Μόλις άκουσα το απαγόρευση κυκλοφορίας είπα δεν υπάρχει απαγόρευση για μένα γιατί είμαι ζωντανός. Δεν θα κηρύξω νεκρό τον εαυτό μου με όποιο τίμημα.
