Για τους φίλους που δεν αφήσαν τα χαμένα παιδιά. Με ένα τραγούδι ψυχής για αφιέρωση, από ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ.
Σπίτι φίλου κι οι νότες του ROY Buchanan με μεθούν και σκέπτομαι , την ντροπή του εαυτού μου και το πώς ήρθε. Πολύ εύκολο να λές, έγινε, πέρασε, πως δεν ήμουν καν εγώ, μα ήμουν, άσχετα τι θυμάμαι η όχι. Είσαι εδώ και δεν σε κατέκριναν ποτέ οι φίλοι.
Οι μνήμες της ντροπής όμως, έχουν μακρά επούλωση ,ίσως και ποτέ, βρε δεν πάνε να πέρασαν χρόνια, είναι σαν στίγμα τατουάζ στο μυαλό, στην ψυχή και καμιά φορά εκτός του συνειδητό και το υποσυνείδητο, και στο ασυνείδητο. Η αυτοτιμωρία έρχεται, δεν πειράζει που τα έχασες όλα, δεν τρέχει κάστανο ,ούτε τα οικονομικά χρέη, άλλο πονάει αδέρφια.
Πονάει που στο βήμα ,δεν ξέρεις, δεν θυμάσαι, ποιους δαίμονες έβγαλες, τι κακό έκανες, πόσους πόνεσες, μα το μεγαλείο πως τόσοι άνθρωποι έμειναν δίπλα σου σαν να έκανες μόνο καλό, δίπλα στο τσακισμένο σκαρί στη σκόρπια ψυχή σου από τα χτυπήματα, πόσο χάρηκαν που γύρισες πίσω, τι δώρο τεράστιο Θεέ μου ,το αξίζω;
Μα σκέφτεσαι κι όποιον δεν σε συγχώρεσε και ότι δεν έμαθες να ζητήσεις μια γαμημένη αληθινή συγνώμη. Ζητώ μέσα μου σιωπηλά συγνώμη, στην προσπάθεια που γνώρισα από παιδί την ανιδιοτέλεια, πόση πήρα από αυτή ,οπότε πρέπει το δώρο των φίλων να το δωρίζεις σε ψυχές που θέλουν να χαμογελάσουν ,και όχι μόνο όσους πλήγωσες, αλλά παντού. Αναρωτιέμαι αν μπορέσω να γίνω αρωγός, αντί οίνου σε ευρωνεία ψυχών, όπως πήρα μαζεμένα από φίλους μα και από απλούς γνωστούς και αγνώστους.
Τόσο πολύ το έχω ανάγκη, εγώ ο τιποτένιος να σταθώ άξιος όσων δώρων πήρα.
Κάπου στην Καλλιθέα, τα μάτια δακρύζουν και μόνο που έχω τόσους φίλους, σαν αδέρφια που επέλεξα και με επέλεξαν, αδέρφια όχι μόνο βιολογικά αλλά ψυχής, και μέσα στους άντρες και γυναίκες χωρίς κέρδος, δακρύζω από χαρά και τέτοια θέλω να δώσω.
Για αυτούς θα παλεύω να κάνω το σωστό και καλό όπου μπορώ, να δώσω μια ανιδιοτελή αγκαλιά ,ταπεινά και γνήσια ,αντρίκια, μάγκικα ,μόρτικα και σένια.
Πόσο χρυσάφι πήρα θεέ μου, πόσο τυχερός που είμαι εγώ που έγινα καλύτερος, που άλλαξα την ζωή μου, και δεν το έκανα εγώ αλλά ακόμα και το καλό που προσπαθώ να κάνω είναι έργο των ΦΙΛΩΝ. Τώρα θα βγούμε με τον Πάρη από το τσαρδί του, μας περιμένει ο άλλος αδερφός που μοιράζει γέλιο, άντε μην αφήνουμε τον Πάνο έξω με τις μπύρες, έχουμε και καραντίνα. ΦΊΛΟΙ.κάτι καλύτερο; ΘΟΔΩΡΗΣ ΦΛΟΥ
