Στις φυλές της νύχτας, ήταν ήδη γνωστό εδώ και χρόνια η φθηνή αξία του ανθρώπου. Τόσο φθηνή που απλά μερικά χαρτονομίσματα και είχες αυτό που τράβαγε η ψυχή σου, είτε ήταν υγειές είτε άρρωστο. Φυσικά πριν αρκετά χρόνια δεν θέλαμε να δούμε την φυλακή των αδέσποτων ψυχών. Δεν μας ένοιαζε. Ταμπού να κοιτάξουμε τον διπλανό μας, κάποιος θα πεταγόταν και θα έλεγε το περίφημο Κοίτα την δουλειά σου.
Κοίτα την δουλειά σου τώρα που η φωτιά έφτασε στην δική σου πόρτα;
Κοίτα την δουλειά σου τώρα που το γήπεδο του πολέμου είναι στην Παλαιστίνη;
Κοίτα την δουλειά σου μετά από σχεδόν δύο χρόνια πολέμου στην Ουκρανία; Όπως στην σφαγή στη Οδησσό;
Κοίτα την δουλειά σου που μικρά παιδιά βλέπουν τον εφιάλτη με τα μάτια ανοιχτά με ήδη νεκρωμένες ψυχές;
Κοίτα την δουλειά σου έλεγαν όταν μιλάγαμε για την πρέζα το 1990, για τα παιδιά πριν λίγα χρόνια που λιποθυμούσαν από την πείνα λίγα μέτρα μακριά μας. Μόνο που δεν έπαψε να συμβαίνει, όλα είναι γύρω μας.
Στην Γιουγκοσλαβία έτρωγαν μερικοί τα κοψίδια βλέποντας τις βόμβες να πέφτουν και δεν σάλευε βλέφαρο. Τώρα το κοψίδι είναι ίσως εκείνος που γέλαγε.
Κοίτα την δουλειά σου που όταν κάποιοι μίλαγαν για παιδεία, εσύ χλεύαζες η καν δεν σε ενδιέφερε;
Ναι, μία απάντηση υπήρχε, μακριά από τον κόλο μου κι ας είναι 5 πόντοι, με το περίφημο, ‘’όσα φάμε κι όσα πιούμε΄΄. Άντε στην υγειά μας.
Παιδεία στα παιδιά πως θα δώσουμε αν δεν την έχουμε κύριοι και κυρίες της καλοπέρασης και του βολέματος; όχι εκπαίδευση, παιδεία, το τονίζω.
Σε μια σαπισμένη κοινωνία του βολέματος και τα παρτακισμού μέσω των υψηλών καπέλων και της καρέκλας γίναμε όλοι κιμάς. Ναι κιμάς, μας άλεσε η κρεατομηχανή του συστήματος για ένα κομμάτι ψωμί.
Να φωνάξω θέλω ένα μεγάλο κατηγορώ μα δεν ξέρω σίγουρα σε ποιον.Η μάλλον ξέρω, προς όλους μας. Ναι ΚΑΤΗΓΟΡΩ όλους μας είτε κλείσαμε τα μάτια είτε είμασταν αδαείς είτε δεν νιώθαμε πως έρχεται το τσουνάμι, είτε δεν μας ένοιαζε. Για κείνους που έτρωγαν και τρώνε εις βάρος άλλων και ζουν με τον πόνο και το κλάμα των παιδιών η των αδέσποτων ψυχών δεν το συζητάω.
Μην πω χειρότερα η περισσότερα και κουράσω, θα ρωτήσω μόνο.
Σε μία αίθουσα μπαίνεις και φέρει την πινακίδα Η αίθουσα κλιματίζεται σωστά; στην βουλή δεν βλέπεις ότι αίθουσα χρηματίζεται; θες ταμπέλα; όπως στην τηλεόραση;
Δεν νομίζω, ο μισός πληθυσμός τούτης της χώρας του πολιτισμού και των γραμμάτων φίλησε κατουρημένες ποδιές και πούλησε εκπόρνευση του εαυτού του σε τομάρια. Οι πόρνες τουλάχιστον είναι τίμιες. Πουλάνε σώμα για λεφτά. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα που νομίζω τα λέει όλα.
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας.
Δεν μένω για ανάλυση. Μόνο έχω να πω ότι η χώρα τούτη εύκολα χρηματίζεται και ξεχνάει ο λαός. Με λίγα ψίχουλα τα πάντα κι ας δίπλα του τρέχουν δάκρυα παιδιού κι αντί για δάκρυ είναι αίμα, αρκεί να μην είναι το δικό μας.
Πολίτες τούτου του κομματιού γης που λέγεται Ελλάδα που ξεπουλιέται λίγο λίγο, δεν είστε τίποτε άλλο παρά σκλάβοι και ΑΣΥΝΧΩΡΗΤΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ.