ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ

Ξέρεις που θα με βρεις αν χαθώ. Δεν είναι δα και δύσκολο.

Κάπου εκεί στις γειτονιές που αράζουν οι αδέσποτες ψυχές, εκεί που τα κουστούμια και τα στρας γίνανε λυσσασμένα σκυλιά.

Εκεί που η ανθρώπινη ζωή δεν είναι ούτε ένα πακέτο τσιγάρα, εκεί που η αγοραπωλησία είναι με την ζωή και την αξιοπρέπεια. Εκεί που πωλούν παραμύθια, σώματα, σάπιες ηδονές. Εκεί που χλεύασαν οι καθωσπρέπει την ζωή την μουσική την ζωγραφιά και τα γραμμένα πρόχειρα χαρτιά των τρελών και των ξεβρασμένων από την ζωή.

Εκεί που βρίσκονται όλοι όσοι περίσσεψαν από τις ζωές των άλλων.

Εκεί που αποφάσισαν άνθρωποι και ψυχές να λείπουν από την δική σου ζωή μην στην μαυρίσουν.

Εκεί που τίποτα δεν θυμίζει την θαλπωρή που σου δείχνει ο δάσκαλος του γυαλιού.

Εκεί που περνάει κάνοντας το Σταυρό της η κυρά Κατίνα κι ο κυρ Παντελής.

Εκεί που η μπότα η το γκλοπ του μπάτσου θυμίζει ναζί.

Εκεί όμως μπορεί να βρεις αγνές ψυχές που δεν άντεξαν στον κόσμο σου.

Ναι εκεί θα με βρεις γιατί αυτές οι αδέσποτες ψυχές είναι σαν τα πεινασμένα αδέσποτα σκυλιά που σου γλύφουν το χέρι από ευγνωμοσύνη.

Εκεί που αλήθεια και ψέμα έρχονται να γίνουν ένα. Μπερδεμένα βλέπεις όλα μα καθαρά πράγματα.

Εκεί ψάξε με, είμαι ένας από αυτούς που απλά δεν υπάρχουν στην κοινωνία του πρέπει. Εκεί μπορείς να βρεις μέχρι και άγιο. Μπορεί και Άγριο, μα δεν έχει σημασία.

Μια ματιά μια ψυχής αδέσποτης. Ναι πως να μην γίνεις ένα με κείνη την ματιά που ξεγυμνώνει κάθε τι ανθρώπινο έχεις?

Ένα αδεσποτάκι σε αδέσποτα δίπλα σε γειτονιά αδέσποτων , κάπου εκεί θα με βρεις αν θες.

Βλέπεις προτίμησα να απουσιάζω από το να περισσεύω.

Ένα ποιήμα της Αγγελικής Κουντουράκη για τον Βασίλη …. που κοιτάει καποιος να τον σκέφτεται .

Με το θάνατο σου έμαθα
ότι οι άνθρωποι δεν είναι συνεπείς στα ραντεβού τους
Φτάνουν πάντα μισή ώρα αργότερα
Φτάνουν όταν έχει παίξει το πρώτο κομμάτι
Ενώ ήδη έχει ειπωθεί η πρώτη ατάκα

Έμαθα πως τα βράδια θέλουν τη συνήθεια του κλουβιού
μισώντας την ελευθερία του ανοιχτού παράθυρου
Για να αντέχεις να ξαπλώνεις μόνος
ξεχνώντας τον πρώτο ήλιο το ξημέρωμα
τα πλεγμένα σε πολεμικό χορό άκρα

Πως το σώμα συνηθίζει στα περισσεύματα της μέρας
ξεπουλώντας τις βαθιές ώρες της ελευθερίας που του
έταξαν
για να μην λυπάται τις αναγούλες της πείνας
Μόνο να εκλιπαρεί την ελεημοσύνη του δυνάστη
στη πράξη αφαίρεσης των μελών του

Έμαθα πως η φυγή ορίζει τον χρόνο στο άπειρο
ενώ η λεπίδα της αλήθειας αγγίζει τη καρωτίδα
Για να σταθεί ο κόσμος ανάποδα
ανώφελα να ψυχορραγεί
χωρίς περιθώρια προδοσίας

Πως η πραγματικότητα είναι χειρότερη από τους
εφιάλτες
Για να παραμένει ζωντανή
ορίζεται μέδουσα με όρεξη για εκδίκηση

Χωρίς προσδοκίες
η απόγνωση ξεγελιέται

Με το θάνατο σου έμαθα
πως τα διλήμματα σκοτώνουν
και φτάνουν πάντα στην ώρα τους.

Ήτανε λίγο μετά τα 38 έτη ζωής, γυμνασμένος και παρά την έντονη ζωή σε πολύ καλή κατάσταση σωματική. Κάπου όμως εκεί άρχισε να έχει κάποιες ενοχλήσεις όταν πήγαινε τουαλέτα κα πόνους στον φάρυγγα.

Με τους γιατρούς δεν ήθελε πολλά πολλά παρά μόνο όταν τον πήγαιναν από ατυχήματα, που δεν ήταν και λίγα…

Μετά από επιμονή της τότε συζύγου πήγε για εξετάσεις, οι οποίες δεν ήταν και οι καλύτερες ούτε για 60 ετών άνθρωπο. Όμως ο τύπος ήταν ροκ, το πήρε χαβαλέ στο φαινομενικό όμως.

 Άρχισε όμως να εξετάζει την τέχνη της προετοιμασίας του θανάτου μα ταυτόχρονα και την τέχνη το να ζεις αιώνια την κάθε μέρα και ως αθάνατος.

Δύο θάνατοι δικών του ανθρώπου ήδη τον είχαν κάνει να βλέπει μικρή τη ζωή, αλλά και τεράστια την κάθε μέρα. Βούτηξε στις καταχρήσεις που κανονικός άνθρωπος δεν θα άντεχε. Σε σημείο να περιμένουν όλοι το θάνατό του αρκετά σύντομα.

Χωρίζει και πέφτει με τα μούτρα σε ότι τον φέρνει αγκαλιά με το χάρο και κοροϊδεύοντας τον ζει πολύ έντονα. Μαζί με το ποτό έπινε ζωή κάθε μέρα με το δικό του τρόπο. Γράφει ακατάπαυστα μέσα στην μαστούρα η στο μεθύσι χωρίς να ξέρει τι, απλά γράφει.

Η ζωή τώρα είναι απλά μια προσεχτική μελέτη ζωής και θανάτου μέσα από την τέχνη, την τέχνη που ο ίδιος όρισε.

Είχε κρυφά κάνει εξετάσεις κι η διάγνωση απλά ήταν δυο χρόνια το πολύ. Ε και; Ήταν πολλά γιαυτόν, μια αιωνιότητα, αρκεί να μην το μάθει κανείς.

Κάποιοι κάτι είχαν καταλάβει αλλά τους παραπλάνησε όλους.

Αφού πρώτα έκανε ότι ποτέ στη ζωή του. Πήγε σε παπά εξομολογήθηκε κοινώνησε, έκανε τα πρώτα Χριστούγεννα σε εκκλησία και μετά την πρώτη ανάσταση. Φυσικά στον ίδιο πάτερ που με δυο απλά λόγια του έδωσε την λύση σε ερωτήματα που δεν κατάφεραν ψυχολόγοι ειδικοί φίλοι αλκοόλ ναρκωτικά, παρά μόνο στην γραφή του τα υποπτευόταν.

 Τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.. δεν θα ζήσω είπε απλά, θα ζήσουν πολλοί μαζί μου στο μυαλό.

Με κρυφή θεραπεία και διατροφή μα πάνω από όλα με εκγύμναση του μυαλού άρχισε το μεγάλο παιχνίδι το να γίνει αθάνατος κάθε μέρα που ξύπναγε.

Σε κανένα δεν είπε τίποτα, ούτε την πλήρη αλήθεια γιατί πήρε το δρόμο για το ψυχιατρείο μόνος του. Άφησε να ξέρουν όλοι όσα ήθελε, στη ζωή ήταν πάντα λύκος, οπότε το τσίρκο δεν του ταίριαζε ούτε η κλάψα, μόνο ζωή ήθελε, για όλους, όχι μόνο γιαυτόν.

 Το τελευταίο χειροκρότημα φυσικά το είχε γράψει για κάθε ενδεχόμενε το είχε δημοσιεύσει, βλέπεις δεν ήξερε την ώρα , ούτε ήθελε να την μάθει. Στην τελική ποιος ήταν ο μάγκας ο καρκίνος που θα τον νικούσε; Δεν σε γνωρίζω του έλεγε, έλα να με βρεις, να σε δω, να με δεις και να μετρηθούμε.

Ναι ήταν τώρα αυτός που ήθελε από παιδί ανίκητος, όχι όμως όπως τον νόμιζαν οι άλλοι αλλά όπως αυτός ήθελε. Με το μπλαζέ ύφος υποτιμούσε τα πάντα και δεν έδινε σημασία πέρα από τα λόγια των παιδιών και των τρελών.

Αφού πέρασαν τα χρόνια που θα ζούσε, χωρίς να έχει καμία ενόχληση πήγε πάλι να κάνει εξετάσεις να δει γιατί ζει και χωρίς πρόβλημα.

Ο καρκίνος την κοπάνησε, δεν είχε πάει στην ίδια κλινική, δεν είχε πει ιστορικό. Απλά ήθελε να δεί, αν και δεν τον ένοιαζε, το μόνο που έκανε να πάρει έναν κολλητό που θα επέλεγε να είναι αδερφός του και του είπε μόνο τα λόγια αυτά.

Άκου αδερφέ, είμαι ευτυχισμένος πολύ καλά και ζω υπέροχα κι ας πάνε όλα στραβά. Χρειάστηκε πολλές φορές να του το πει κα πολύ χρόνο για να πειστεί ο φίλος του, μα το έβλεπε κάθε φορά, οπότε ήταν κι αυτός χαρούμενος μαζί του.

Όλοι θεωρούσαν το φίλο μας τρελό, μα αυτός δεν έκανε τίποτα άλλο από το να δείχνει τις τέχνες που έμαθε πολύ καλά, την τέχνη της ζωής και του θανάτου.

Η κάθε μέρα άρχισε να είναι πολύ διαφορετική, έπαψε να υπάρχει ασθένεια, έπαψε να υπάρχει ζοφερή σκέψη. Θάνατος και ζωή μια γιορτή ήταν πλέον. Δεν υπήρχε γιατί, δεν υπήρχε γαμώτο, μόνο να βγαίνει ομορφιά μέσα από την απλότητα της ζωής. Όλα ήταν όμορφα κι ας υπήρχαν άσχημα γεγονότα. Τα δεδομένα πλέον ήταν διαφορετικά από πρίν.

,

Απρόβλεπτος, μια λέξη που αντηχεί στα αυτιά μου από μικρό παιδί.

Ίσως και να είμαι, ίσως και να μην μπορεί κανείς να βασιστεί στην επόμενη στάση μου, την επιλογή μου. Ίσως κανεις να μην μπορεί να σκεφτεί, το έχω πάει λίγο παρα πέρα από τον κοινό άνθρωπο.

Ίσως ούτε εγώ, βλέπεις υποτίμησα τον εαυτό μου ως καλλιτέχνη των φυλών της νύχτας.

Μια βρώμικη και καθάρια φυλή σαν την δική μου , δεν έχει στάνταρ, δεν έχει όρια, δεν έχει πρέπει.

Μόνο ηθικούς φραγμούς έχει και μεγάλη αυτοπειθαρχία για να μπορείς να κοιτάς στα μάτια τους πάντες με χωρίς να ντραπείς για τις επιλογές , σωστές η λάθος.

Αναδρομή στο παρόν κάνω και προσπαθώ να με καταλάβω, αναρωτιέμαι, στοχάζομαι και αυτοτιμωρώ τον εαυτό μου, διότι δεν ζήτησα ποτέ τίποτα για μένα. Δεν μετανοώ, διότι δεν εννοώ πως πρέπει να περιμένω τίποτα και ποτέ.

Ο πάρκερ τσουλάει ατίθασα στο χαρτί μαζί με την ξυραφισμένη σκέψη μου χαμογελώντας στο τώρα. Μεγάλη υπόθεση το να ρέουν οι σκέψεις στο χαρτί σαν το νερό της πηγής.

Ίσως τελικά να έχουν δίκιο ορισμένοι τρελοί φίλοι και να έχω ταξιδέψει πολύ στο πείραμα της ζωής και ντριπλάρω την ίδια την ζωή μου με κυβικό και συνάμα ποιητικό τρόπο που δεν κατανοώ γιατί δεν θέλω. Ίσως να θέλω μόνο να δώσω τόσα που δεν μπορώ να διοχετεύσω σε μια καταρρακωμένη κοινωνία. Ίσως απλά να κάνω ποίηση όταν οι άλλοι καλλιτέχνες κάνουν δημόσιες σχέσεις.

Τώρα που το σκέφτομαι χωρίς να ξέρω τι γράφω, χωρίς να αλλάξω στην μετάφραση τίποτα , ναι είμαι απρόβλεπτος γιατί έχω να πω κάτι πολύ σοβαρό.

Δεν το έχω καταλάβει αλλά ποτέ δεν πέρασα απαρατήρητος και έχω την μεγάλη τιμή να βροντοφωνάξω… εμένα οι φίλοι και σύντροφοί μου έχουν τα ονόματα των αξιών μια ωραίας και αληθινής ζωής. Εισέπραξα μόνο ότι μου δόθηκε και από σκατά το έκανα χρυσάφι. Οι αξίες της ζωής δηλαδή θα είχαν τα ονόματα όλων. Πόση ευτυχία είχα στην ζωή μου τελικά.

Όμως μου λείπει κάτι, η μούσα εκείνη που θα με ταξιδέψει σε κείνο το μονοπάτι που δεν τόλμησα να περπατήσω νομίζοντας πως η αναξιότητα μου ήταν ανυπέρβλητη..

δεν ΄ξέρω αν μπορώ να το ζήσω , δεν με νοιάζει, αλλά αν βρω ψίχουλα από δαύτο, θα τα πάρω και θα τα κάμω φυλαχτό….δεν ξέρω γιατί ούτε τι γράφω μα ξέρω πως θα τα στείλω σε μια ψυχή χωρίς λόγο και χωρίς να ξέρω τι και πως το είπα. Το γιατί είναι απλό. Ναι . Είμαι απρόβλεπτος. Και απρόβλεπτα θα χαλάω τις χαρές κείνων που αδικούν ψυχές και ζωές..