Ήτανε λίγο μετά τα 38 έτη ζωής, γυμνασμένος και παρά την έντονη ζωή σε πολύ καλή κατάσταση σωματική. Κάπου όμως εκεί άρχισε να έχει κάποιες ενοχλήσεις όταν πήγαινε τουαλέτα κα πόνους στον φάρυγγα.
Με τους γιατρούς δεν ήθελε πολλά πολλά παρά μόνο όταν τον πήγαιναν από ατυχήματα, που δεν ήταν και λίγα…
Μετά από επιμονή της τότε συζύγου πήγε για εξετάσεις, οι οποίες δεν ήταν και οι καλύτερες ούτε για 60 ετών άνθρωπο. Όμως ο τύπος ήταν ροκ, το πήρε χαβαλέ στο φαινομενικό όμως.
Άρχισε όμως να εξετάζει την τέχνη της προετοιμασίας του θανάτου μα ταυτόχρονα και την τέχνη το να ζεις αιώνια την κάθε μέρα και ως αθάνατος.
Δύο θάνατοι δικών του ανθρώπου ήδη τον είχαν κάνει να βλέπει μικρή τη ζωή, αλλά και τεράστια την κάθε μέρα. Βούτηξε στις καταχρήσεις που κανονικός άνθρωπος δεν θα άντεχε. Σε σημείο να περιμένουν όλοι το θάνατό του αρκετά σύντομα.
Χωρίζει και πέφτει με τα μούτρα σε ότι τον φέρνει αγκαλιά με το χάρο και κοροϊδεύοντας τον ζει πολύ έντονα. Μαζί με το ποτό έπινε ζωή κάθε μέρα με το δικό του τρόπο. Γράφει ακατάπαυστα μέσα στην μαστούρα η στο μεθύσι χωρίς να ξέρει τι, απλά γράφει.
Η ζωή τώρα είναι απλά μια προσεχτική μελέτη ζωής και θανάτου μέσα από την τέχνη, την τέχνη που ο ίδιος όρισε.
Είχε κρυφά κάνει εξετάσεις κι η διάγνωση απλά ήταν δυο χρόνια το πολύ. Ε και; Ήταν πολλά γιαυτόν, μια αιωνιότητα, αρκεί να μην το μάθει κανείς.
Κάποιοι κάτι είχαν καταλάβει αλλά τους παραπλάνησε όλους.
Αφού πρώτα έκανε ότι ποτέ στη ζωή του. Πήγε σε παπά εξομολογήθηκε κοινώνησε, έκανε τα πρώτα Χριστούγεννα σε εκκλησία και μετά την πρώτη ανάσταση. Φυσικά στον ίδιο πάτερ που με δυο απλά λόγια του έδωσε την λύση σε ερωτήματα που δεν κατάφεραν ψυχολόγοι ειδικοί φίλοι αλκοόλ ναρκωτικά, παρά μόνο στην γραφή του τα υποπτευόταν.
Τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.. δεν θα ζήσω είπε απλά, θα ζήσουν πολλοί μαζί μου στο μυαλό.
Με κρυφή θεραπεία και διατροφή μα πάνω από όλα με εκγύμναση του μυαλού άρχισε το μεγάλο παιχνίδι το να γίνει αθάνατος κάθε μέρα που ξύπναγε.
Σε κανένα δεν είπε τίποτα, ούτε την πλήρη αλήθεια γιατί πήρε το δρόμο για το ψυχιατρείο μόνος του. Άφησε να ξέρουν όλοι όσα ήθελε, στη ζωή ήταν πάντα λύκος, οπότε το τσίρκο δεν του ταίριαζε ούτε η κλάψα, μόνο ζωή ήθελε, για όλους, όχι μόνο γιαυτόν.
Το τελευταίο χειροκρότημα φυσικά το είχε γράψει για κάθε ενδεχόμενε το είχε δημοσιεύσει, βλέπεις δεν ήξερε την ώρα , ούτε ήθελε να την μάθει. Στην τελική ποιος ήταν ο μάγκας ο καρκίνος που θα τον νικούσε; Δεν σε γνωρίζω του έλεγε, έλα να με βρεις, να σε δω, να με δεις και να μετρηθούμε.
Ναι ήταν τώρα αυτός που ήθελε από παιδί ανίκητος, όχι όμως όπως τον νόμιζαν οι άλλοι αλλά όπως αυτός ήθελε. Με το μπλαζέ ύφος υποτιμούσε τα πάντα και δεν έδινε σημασία πέρα από τα λόγια των παιδιών και των τρελών.
Αφού πέρασαν τα χρόνια που θα ζούσε, χωρίς να έχει καμία ενόχληση πήγε πάλι να κάνει εξετάσεις να δει γιατί ζει και χωρίς πρόβλημα.
Ο καρκίνος την κοπάνησε, δεν είχε πάει στην ίδια κλινική, δεν είχε πει ιστορικό. Απλά ήθελε να δεί, αν και δεν τον ένοιαζε, το μόνο που έκανε να πάρει έναν κολλητό που θα επέλεγε να είναι αδερφός του και του είπε μόνο τα λόγια αυτά.
Άκου αδερφέ, είμαι ευτυχισμένος πολύ καλά και ζω υπέροχα κι ας πάνε όλα στραβά. Χρειάστηκε πολλές φορές να του το πει κα πολύ χρόνο για να πειστεί ο φίλος του, μα το έβλεπε κάθε φορά, οπότε ήταν κι αυτός χαρούμενος μαζί του.
Όλοι θεωρούσαν το φίλο μας τρελό, μα αυτός δεν έκανε τίποτα άλλο από το να δείχνει τις τέχνες που έμαθε πολύ καλά, την τέχνη της ζωής και του θανάτου.
Η κάθε μέρα άρχισε να είναι πολύ διαφορετική, έπαψε να υπάρχει ασθένεια, έπαψε να υπάρχει ζοφερή σκέψη. Θάνατος και ζωή μια γιορτή ήταν πλέον. Δεν υπήρχε γιατί, δεν υπήρχε γαμώτο, μόνο να βγαίνει ομορφιά μέσα από την απλότητα της ζωής. Όλα ήταν όμορφα κι ας υπήρχαν άσχημα γεγονότα. Τα δεδομένα πλέον ήταν διαφορετικά από πρίν.
,
