ην πρώτη φορά που έπεσαν τα ματιά μου σ αυτό το έργο το μυαλό μου που πήγε στην γέννηση με σεβασμό προς την φύση, εκεί χορέψαν μέσα μου απαντήσεις λύσεις ερωτήματα μαζί και ζήλια για την φαντασία του πίνακα που δεν ξέρω τι σκέφτηκε, ξέρω τι είδα με τα ματιά στραμμένα από την αντρική οπτική γωνιά που έχουμε σχεδόν όλοι…
Προσπάθησα να δω την αλήθεια του ακέφαλου γυναίκειου σώματος που το νεογέννητο δεν υπήρχε σε καμία κοιλιακή χωρά μα με μορφή φύσης δέντρου στην θέση της κεφάλης με βαθιές ρίζες και κλαδιά για να βρει το παιδί το δικό του. Τα χεριά γερασμένα αγριεμένα για την αμφιβολία δεν ξέρω ήθελα να δω μονός το κεφάλι ως δέντρο με δυνατές ρίζες ,τα κλαδιά όμως; Τ’αγριεμένα χεριά που δεν θα φοβηθούν να προστατεύσουν φτάνουν; Ένας τρελός παραλογισμός να εξηγήσω σε μένα που δεν έχω την τιμή να φέρω ζωή ερώτημα που μπορώ να φανώ χρήσιμος;
Ο σπορέας έκανε την δουλειά του και η μάνα μαζί με τη μάνα γη έχουν σπουδαίο έργο, ενα έργο που δεν τελειώνει με το πρώτο κλάμα έρχεται μετά ο πατέρας χα χα χα ο πατέρας ,πόσο λίγοι είμαστε μπροστά στο θαύμα εμείς οι άντρες; Πόσο λίγοι αδέρφια, και πόσα πρέπει να κατανοήσουμε την ευθύνη να ακούσουμε όχι τη γυναίκα μα την μάνα γη κ το αθώο πλάσμα που είναι παιδί της φύσης, είναι η φύση που δεν πρέπει να γίνουμε από γλυκό όνειρο εφιάλτης.
Η γυναίκα ίσως βάλει το εγώ στο παιδί της γης ο πατέρας πρέπει να βοηθήσει ακούγοντας το παιδί και το κλαδί που θέλει να φτάσει, πρέπει να γίνει αρωγός της μεθυστικής αυτής μετάλλαξης απ το παραλογισμό της νέας εποχής στις πραγματικές αξίες, άλλωστε το ακέφαλο σώμα δεν είναι ακέφαλο είναι το πιο όμορφο πραγματικά πρόσωπο η ΜΑΝΑ ΓΗ. Ας δούμε τον πιτσιρικά μέσα μας το μωρό την όλη διαδικασία ως υπέρτατο δώρο και να είμαστε έτοιμοι για το κατηγορώ του παιδιού, ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΓΕΝΝΗΤΟ ΣΥΓΝΩΜΗ
ΥΓ: θα μπορούσα να γράφω ώρες βλέποντας αυτό τον πίνακα με δίδαξε…
